Powrót do początków, od naszego założyciela

W swojej nowej książce, Gravity & Grace: Jak obudzić swoje ciało subtelne i uzdrawiającą moc jogiPeter Sterios, założyciel i autor Manduka, przenosi nas z powrotem do początków naszej jogi. Poniżej znajduje się fragment jego książki dotyczący podstaw praktyki.

FIZYCZNA PRAKTYKA JOGI

Wraz z rozprzestrzenianiem się jogi we współczesnym świecie, łatwo jest zapomnieć, na czym tak naprawdę polega fizyczna praktyka jogi. Tradycyjnie praktyki fizyczne same w sobie nazywano "hatha jogą", jedną z ośmiu kończyn Patańdżalego, z których składała się pełna praktyka jogi. Dziś jednak joga "hatha" jest uważana przez wielu za kolejny "styl", który można znaleźć w mnóstwie innych dostępnych "stylów" - Iyengar, ashtanga, vinyasa, power, hot, yin, restorative, goat itp.

Podstawą fizycznej praktyki jogi jest interakcja między wysiłkiem a brakiem wysiłku, biegunowość, która znajduje odzwierciedlenie w sanskryckim terminie "hatha". Słowo to ma wiele znaczeń. W najprostszej definicji słowo to można podzielić na dwa słowa źródłowe: ha, oznaczające "słońce" i tha, oznaczające "księżyc". Razem te słowa oznaczają połączenie męskich i żeńskich zasad znajdujących się w każdym z nas, co zwykle symbolizuje połączenie wysiłku z brakiem wysiłku, aktywności z pasywnością oraz siły z poddaniem się. W połączeniu ze słowem joga, otrzymujemy definicję, w której rozumiemy i doświadczamy praktyki hatha jogi obejmującej jednoczesny wysiłek i brak wysiłku poprzez połączenie umysłu (uwagi) i ruchu (działania), zarówno aktywnie, jak i biernie.

Możemy stworzyć świadomy proces łączenia tych pojęć w praktyce asan, minimalizując nadmierny wysiłek fizyczny jako sposób na podtrzymanie naszej siły życiowej - jedną z głównych korzyści płynących z jogi. Jest to również sposób na identyfikację i aktywację subtelnych sił, które działają na poziomie świadomości głębszym niż ciało fizyczne, aby stworzyć bardziej efektywny sposób poruszania się. Dwie z tych sił, które są najbardziej dostępne w praktyce, szczególnie dla początkujących, to subtelne energie grawitacji i wdzięku. Grawitacja jest fizycznym przyciąganiem obiektów; łaska jest jej duchowym odpowiednikiem. Podczas praktyki obie są używane jako obiekty naszej uwagi i jako katalizatory ruchu, fizycznie i psychicznie.

WŁĄCZANIE GRAWITACJI I WDZIĘKU

Aby zademonstrować, jak zastosować grawitację i wdzięk w swojej praktyce, przyjrzyjmy się jednej z najczęściej nauczanych pozycji (asan) - Psu skierowanemu w dół. Ta prosta pozycja daje nam możliwość wykorzystania siły grawitacji, aby pomóc w biernym wydłużeniu kręgosłupa, jednocześnie dynamicznie budując elastyczność i siłę nóg, bioder, barków i ramion.

Kształt tej pozycji pozwala uwolnić koniec czaszki kręgosłupa w celu przedłużenia, a dla końca kości ogonowej kręgosłupa, zamiast aktywnie podciągać kość ogonową do góry, jak jest to powszechnie nauczane, praca polega na utrzymaniu kości ogonowej nieruchomo, jednocześnie zmiękczając głęboko w miednicy. Z anatomicznego punktu widzenia stabilizacja kości ogonowej bez użycia siły mięśniowej wymaga silnego rozluźnienia układu mięśni szkieletowych i gładkich dna miednicy i kości łonowej. To zachęca mięśnie nóg do zaangażowania się i wydłużenia, aby zapobiec zapadaniu się bioder. Pełne rozluźnienie odcinka piersiowego kręgosłupa wymaga równego rozluźnienia barków, klatki piersiowej i gardła, co zachęca mięśnie ramion do zaangażowania się i wydłużenia, zapobiegając zapadaniu się barków.

Aby doświadczyć tych elementów w pozycji psa skierowanego w dół, zacznij na dłoniach i kolanach, stopy rozstawione na szerokość bioder, palce stóp wysunięte do przodu. Z prostymi ramionami, połóż dłonie nieco szerzej niż na szerokość barków, palce delikatnie rozstawione. Świadomie spowolnij oddech, wykonując 3-4 sekundowy wdech i 3-4 sekundowy wydech. Na wydechu powoli unieś kolana z podłogi i cofnij nieco stopy, wyciągając nogi, aż napotkasz opór w ścięgnach podkolanowych. Opuść głowę i w pełni rozprostuj ramiona.

Z każdym wdechem podążaj za pełnią oddechu przez plecy, czując (lub wizualizując) skórę rozprzestrzeniającą się na obojczyki, łopatki, dolną część pleców i dno miednicy.

Z każdym wydechem świadomie zmiękczaj obojczyki i szczyty płuc (lub wizualizuj ich zmiękczenie), poczuj, jak ciężar pach i serca spada, a jednocześnie angażuj ramiona. W tym samym czasie zmiękcz mięśnie zwieracza, przeponę i skórę poniżej pępka; poczuj, jak ciężar bioder opada; i jednocześnie zaangażuj nogi.

W każdym cyklu oddechu pozwól, aby wdech lekko uniósł cię z pozycji, kręgosłup zaokrąglając jeden kręg na raz; na wydechu uwolnij barki i zaangażuj ramiona, a następnie uwolnij biodra i zaangażuj nogi. Jednocześnie ponownie zwolnij tył czaszki, mięśnie zwieracza i skórę poniżej pępka, czując, jak talia wydłuża się, a pępek porusza się biernie, gdy wchodzisz dalej w pozę. Po trzech cyklach oddechu, zwolnij i zrób wdech z pozycji.

Funkcjonalne piękno Psa zwróconego w dół polega na grze między wysiłkiem a poddaniem się, między jednoczesnym angażowaniem się i uwalnianiem na obwodzie i rdzeniu ciała, a także uwagą i skupieniem wymaganym do używania umysłu i mięśni razem w wielu miejscach w danym momencie, wszystko skoordynowane z oddychaniem.

Na przykład, odpowiadając na przyciąganie grawitacyjne w dół ciężaru znajdującego się w ramionach i biodrach podczas ich uwalniania, następuje naturalna reakcja mięśni ramion i nóg, które angażują się, gdy układ nerwowy staje się świadomy zbliżającego się "niebezpieczeństwa" upadku ciała. Dodatkowo, produktem ubocznym jednoczesnego uwalniania barków i angażowania ramion jest pasywna rotacja zewnętrzna kości ramiennej.

Ustawia to połączenie barku i ramienia w optymalnej pozycji dla wsparcia, siły i elastyczności. Podobnie, uwalniając biodra podczas angażowania nóg, tworzysz pasywną rotację wewnętrzną kości górnej nogi (kości udowej), która optymalnie ustawia połączenie biodra i nogi.

Warto również wspomnieć o pasywnym ruchu brzucha do wewnątrz (uddiyana bandha) podczas wydechu, gdy membrana przeponowa uwalnia swoje napięcie i powraca do dolnej części klatki piersiowej. Działanie to wytwarza efekt próżni (podciśnienie) w jamie brzusznej, który lekko wciąga ścianę brzucha i wspomaga wydłużanie dolnej części kręgosłupa w kierunku kości ogonowej. Doświadczenie tego bez wysiłku w Psie skierowanym w dół zasadza ziarno do włączenia praktyki bandhas za każdym razem, gdy stosujesz świadome oddychanie.