DoorNeeti Narula
We worden huilend en schreeuwend op deze wereld geboren. En in onze allereerste momenten op aarde worden we gesmoord en wordt ons geleerd om te kalmeren. Onze oerinstincten om emoties te uiten worden al bij onze eerste ademhaling onderdrukt. Het is voor mij dan ook geen raadsel waarom velen van ons moeite hebben om hun emoties onder ogen te zien.
Dit was een jaar waarin we stil en alleen moesten zijn en rechtstreeks moesten kijken naar de ongemakkelijke realiteit die velen van ons liever niet zagen. Het was een jaar van overvolle emoties, nieuwe en oude, met genoeg tijd om ze te voelen. Verlangend om verder te gaan, wordt de glinstering van 2021 elke dag die dichterbij komt veelbelovender.
Voor sommigen brengt een nieuw jaar een druk gevulde lijst met voornemens, voornemens, nieuwe gewoonten en doelen met zich mee. Dit jaar versterkt de extra stoom van 2020 het gretige wachten op het nieuwe jaar.
Ik sta hier absoluut niet boven. Natuurlijk wil ik in het nieuwe jaar resetten, dat wil ik altijd. Ik wil een beter mens zijn, meer karmawerk doen, meer koken, meer knuffelen, meer workoutlessen volgen, meer lezen, meer leren. Ik wil 2020 een grote dramatische afscheidskus geven - de tranen, de eenzaamheid, zoom, zuurdesem, eindeloze uren van home fixer upper shows die ik in een normaal jaar niet zou hebben gekeken.
Maar wat als we, in plaats van de lei schoon te maken voor het nieuwe jaar, onszelf toestaan de ontberingen van het afgelopen jaar te erkennen? Wat als we de tijd nemen om de uitdagingen op individueel niveau, gemeenschapsniveau en macroniveau te zien en te eren? En in plaats van ze van ons af te schudden, nemen we deze uitdagingen aan met een gevoel van vertrouwen voor alles wat ze ons hebben geleerd. Zodat we, als we 2021 ingaan, niet een of andere nieuwe verbeterde versie van onszelf zijn, maar meer geroutineerd en waarderend door wat we hebben meegemaakt.
"Dit zijn de momenten waarop de praktijk begint."
Wat als we het stellen van intenties vervangen door het eren en accepteren van wie we al zijn, in plaats van te proberen te worden wie we denken te moeten zijn? Als we elk jaar ingaan met de gedachte dat de persoon die we vorig jaar waren niet goed genoeg is, hoe kunnen we dan ooit verwachten gelukkig te zijn met wie we zijn, precies zoals we zijn?
2020 was een jaar van verdriet. Of je nu iemand hebt verloren, iemand kent die dat heeft gedaan, rouwt om zwarte levens of ziek wordt van de sociale onrechtvaardigheid in onze wereld, dit was een jaar van verdriet. En als er één ding is dat ik heb geleerd van mijn eigen persoonlijke verliezen, is het dat verdriet niet overhaast kan worden.
Ze zeggen dat er 5 fasen van rouw zijn. Ik geloof dat er minstens 100 zijn. Je moet er mee zitten, er stil bij zijn, het ontkennen, er boos om worden, erom huilen, erom lachen, er ontzet over zijn, erdoor beledigd zijn, er hysterisch over doen, het verdedigen, het beschermen en het dan allemaal steeds maar weer herhalen.
Het punt is dat verdriet niet slecht is. En verdriet betekent niet dat iemand zwak is. Verdriet is een proces. En van elk proces kun je iets leren en verder gaan. Als versplinterd glas over de woeste golven van de oceaan glijdt, worden de gekartelde randen mooi glad gemaakt. Elk stuk zeeglas heeft een overvloed aan reizen, een uniek mysterieus verhaal. Je kunt het oppakken in de palm van je hand en koesteren als een schat. Uit gebroken stukken van een geheel en uit de rellen van de oceaan wordt schoonheid geboren.
Als yogastudenten eindigt de beoefening niet wanneer we van onze mat afstappen. Sterker nog, ik beweer dat dit het moment is waarop onze ware beoefening begint. Het is misschien niet duidelijk in het begin, maar na verloop van tijd leert elk moment van strijd op onze mat - zelftwijfel, kortademigheid, verlies van focus, zweet, pijnlijke spieren, ongemak in houdingen, ergernis over leraren, frustratie over onszelf, ego en soms zelfs pijn - ons een nieuwe les in het omgaan met ongemak. Als we deze kleine momenten ervaren, deze transformaties, als een glasscherf die over de oceaan tuimelt, bloeit onze wijsheid op uit onrust.
Dus in plaats van de uitdagingen van 2020 te verdringen, nodig ik je uit om ze met een gevoel van eer in je wieg te leggen terwijl je je hele zelf het nieuwe jaar in draagt. Ik vraag je om na te denken over je hele jaar. In het bijzonder vraag ik je om goed te kijken naar de momenten die je als je donkerste beschouwt. En te vertellen hoe je je licht door deze momenten heen hebt weten te brengen. Deze momenten, hoe graag we ze ook niet onder ogen willen zien, geven ons schatten van waardering. Deze momenten leren ons dankbaarheid. Deze momenten zijn van ons en alleen van ons. Dit zijn momenten waarop de praktijk begint.
Fotocredits: Neeti Narula
Neeti Narula is een yogadocente in NYC met meer dan 900 uur training. Ze verliet haar zakelijke carrière in de financiële wereld om haar passie voor yoga na te jagen en heeft nooit meer omgekeken. Je kunt haar online lessen vinden opModo Yoga NYC enOp lucht. Je kunt ook met haar mediteren opInzicht Timer. Ga voor meer informatie over Neeti naarnamasteneetz.com
